مدح و شهادت حضرت زهرا سلام‌الله‌علیها
صبح سپید سر زد و خورشید خاورش گـیـتی سیاه‌جـامه فرو ریخت از برش از تیرگی حکومت خود باز پس گرفت فـرمـانـروای نـور و سـپـاه مـظـفـرش با آن جلال، سجده به خاک مدیـنه برد شهـری که بود خـانۀ دخـت پیـمـبـرش آن بیت کوچکی که ز هستی بزرگ‌تر آن خانۀ گـلـین که همه خـلق بر درش مـمـدوحـۀ مـحـمـد و مـحـبـوبـۀ خدای کـز کـبـریـا رسـیــده درود مـکــررش آوای وحی می‌رسد از صحن خانه‌اش بوی بهشت می‌رسد از خاک معـبرش پـا می‌نهـد گـرسنه به محـراب بـنـدگی آن کو رسد طعـام بـهـشـتی ز داورش این است کوثری که خدا داد بر رسول دشمن چه غم که خواند در آن روز، ابترش دشمن گرفته بود کمین در خط رسول فکـر هـزار فـتـنه نهـان بود در سرش می‌خواست بعد مرگ پیمبر شود خموش آن جـاودانْ چـراغِ هـمـیـشـه مـنورش غـافـل از آن‌که بعد پـدر می‌کـند قـیـام بـر دفـع کـفـر، دخـتـر اسـلام‌پَـروَرَش غافل از آن‌که فـاطـمه بر دفع دشمنان صحرا و شهر و مسجد و خانه‌ست سنگرش از مسجـد مدیـنه تو گـویی رسد هنوز آوای خـطبه، بلکه اِلی صبح محشرش مسجد، شراره از در و دیوار برکشید شد داغ‌دیده دخـت نـبی، تا سخـنورش با گریه از صحابه کمک خواست آن زمان یک تن نداد پـاسـخ او غیر شـوهـرش آن اشک و آه و ناله و فریاد و آن سکوت باللَه نبـود هـیـچ‌کـس این‌گـونه بـاورش نفرین بر آن سکوت که در موج فتنه‌ها طغیان و ظلم و جور، عَلَم شد برابرش نفرین برآن سکوت که از آن سکوت بود، اسـلام هر چه آمـده امـروز بر سـرش بـاللَه اگـر قــیــام نـمـی‌کـرد فــاطــمــه نامی نبود ز احمد و فرقـان و داورش دین نـبی به هـمـت زهـرا دوام یـافـت نقـش بر آب، نـقـشۀ خـصم ستمگـرش خورشید عمر او به جوانی غروب کرد پـوشـیـده شد به خاک عـذار مـنـورّش در هر دلی مزاری از آن آل عصمت است پیدا اگـرچه نیست نـشـانی ز مـنـبرش مـردانـه راه فـاطـمه بـایـد گـرفت کو، تا پای مرگ کرد حـمایت ز رهـبرش بس راز نـانـوشـته بـماند ز غـصه‌اش گـیـرم شوند جـمـله سـمـاوات دفـترش |